De poes, een gans en de palmbomen: de wondere wereld van videobellen

Het zoveelste overleg met mijn iPadje. We zijn inmiddels dikke vrienden, het apparaat en ik. Ik ben dusdanig aan hem gehecht dat wanneer ik hem vergeten ben mee te nemen naar mijn werk, ik bijna moet janken want dan kan ik niet Zoomen, Webexen, Meeten of Team-sen. Nou ja, het kan wel.. op mijn telefoon. Dan kan ik alleen maar één persoon zien in plaats van 9 tegelijk, en wanneer er dan gevraagd wordt om een antwoord te geven op een zojuist gepresenteerde stelling via de chat, ik mij heel even verloren voel… dat is namelijk niet te doen op een telefoon.

Nu ben ik thuis en heb ik mijn grote vriend bij me. We starten. Langzaam springen de kleine schermpjes aan en verschijnen er vriendelijk lachende gezichten.

Dame 1 heeft het snoer van de koptelefoon in de knoop. Hevig scheldend zwaait ze de witte sliertjes van de oortjes in de lucht. Haar microfoon is nog uit, maar sommige scheldwoorden kunnen we wel raden.

Dame 2 zit blijkbaar in haar keuken. Op de achtergrond is te zien hoe een huisgenoot, ik vermoed een dochter, nog even snel haar ontbijt staat te maken. De keuken is niet al te groot en dame 2 wordt regelmatig naar voren gedrukt door dochter lief die achter haar moeder heen en weer schuift om de melk weer keurig in de koelkast terug te zetten.

Dame 3 heeft haar poes in beeld. Nooit gedacht dat ik die zin in een werkblog zou schrijven, maar goed. Het harige exemplaar maakt nieuwsgierig kennis met de camera waardoor baasje lief op de achtergrond de staart van het dier probeert te ontwijken. Het beestje wordt op de grond gezet en hij of zij doet tijdens de vergadering vier keer een poging uit het niets op het bureau te springen. Ik heb geteld. Fascinerend.

Dame 4 heeft een poging gedaan een ‘leuke’ achtergrond uit te zoeken. Het is een soort strand geworden met palmbomen. Een zeer onnatuurlijke vergaderomgeving als je het mij vraagt. Het werkt ook niet helemaal lekker, want iedere keer wanneer ze naar links wijkt met haar hoofd, de helft van haar gezicht vervaagt tussen de kokosnoten en een stukje van de blauwe oceaan. Ik bedenk mij dat wanneer zij ineens met natte haren en zand op haar voorhoofd in beeld komt, wij dat niet gek zouden vinden. Ze is dan waarschijnlijk van haar stoel gevallen, zo met d’r hoofd in de branding.

Dame 5 werkt voor het eerst met het systeem denk ik. Haar camera gaat aan en uit. Haar microfoon ook. Maar als zij denkt dat hij uit is, is het ding eigenlijk aan en horen wij haar een verhitte discussies met zichzelf voeren. 'Nou, getver. Wat is dat nou voor gezeur. Ben ik te verstaan, nee? Hoe kan dat nou’. Wanneer ze denkt dat het voor elkaar is, kijken wij kort naar een mime waarbij ze lachend en wuivend iets duidelijk probeert te maken. We zullen nooit weten wat er nu mis ging met de audio… we horen haar niet.

Dame 6 ben ik. Hyper-gefocust op mijn eigen verschijning. Hoe kan het toch dat mijn spiegelbeeld mij vanmorgen nog complimenteerde? En dat ik nu, in dit licht en in deze hoek, eruit zie alsof ik een nacht heb door gehaald in de club met een litertje gin-tonic.. De onderkin die ik bij mezelf constateer verdient een eigen postcode; zo groot is-ie. En mijn neusgaten leiden de kijker direct naar de krochten van mijn ziel.

Ondertussen is er een gans in mijn tuin geland. Ik ben in strijd met twee dingen. Mijn onderkin, en de gans die misschien gewond is of die zijn vlieggenoten kwijt is geraakt op weg naar het zuiden. Ik zou hem de achtergrond van dame 4 kunnen laten zien en roepen: “Moest je hier naar toe, ben je de weg kwijt?!”
Het verenpak zal waarschijnlijk schrikken van de zwarte poes die juist net op dat moment voor de vierde keer in beeld springt.

Ik dwaal af geloof ik.

'Mevrouw Vroegop, hebt u nog mededelingen?’ hoor ik in de verte. Ik staar naar het scherm. Wie van de dames was het die mij de vraag stelde? Kwam het uit een keuken of van Wakiki Beach?
“Er zit een gans in mijn tuin’, zeg ik afwezig...

Dame 5 schreeuwt in mijn oor: 'We horen je niet, je microfoon staat uit!'