Blog
Wedding 4476294 1920

De veelzijdigheid van een toezichthouder

Je controleert, begeleidt en stuurt cliënten bij als je toezichthouder bent bij de reclassering. Maar soms vraagt een cliënt je wat meer en bevind je je opeens in een uitzonderlijke situatie. Het overkwam onze toezichthouder Esther.

Aan esther hallo esther ben je klaar voor morgen dat vraag sonja en kees oke doe je man de groeten van sonja en kees en de kinderen ook en ver geet putten niet esther afz kees. Deze mail zat zondagavond in mijn mailbox. Normaal ben ik niet zo ijverig dat ik mijn mail check op de zondagavond, maar ik was mij vergeten af te melden voor een vergadering en dat wilde ik nu doen. De reden dat ik niet naar de vergadering kon? Omdat ik- jawel!- de volgende dag fotograaf zou zijn op de bruiloft van Sonja en Kees.

Een paar maanden geleden vroeg mijn cliënt Kees mij of ik wat te doen had op maandag 14 september om 9 uur. Ik ben al ruim een jaar toezichthouder van Kees, een man van in de 50 met een boevenverleden, een hoop humor en een cognitieve beperking. Ik had nog niets in mijn agenda staan op dat zeer specifieke moment.
“Ik ga trouwen!” zei Kees vol trots. “Met Sonja. Voor de derde keer maar dat geeft niets”, voegde hij er aan toe.
“Heb jij een camera?” vroeg hij.
“Ja”, zei ik.
“O, wij niet..” zei Kees en hij keek naar zijn schoenen.
“Jij wilt zeker geen foto’s maken hè, want je bent mijn toezichthouder”, vervolgde hij.
“Jawel hoor Kees, dat lijkt mij een eer. Ik kom foto’s maken als jullie gaan trouwen”, zei ik.

Het was even afwachten of het hele feest door ging want de relatie tussen Kees en Sonja kent de nodige ups en downs. Maar toch was het 14 september dan zo ver.
Ik begon dit verhaal met het fonetisch geschreven mailtje van Kees. Hij schrijft: “ver geet putten niet’. Hij bedoelt hier mijn collega van het Leger des Heils, Alexander van Putten mee, de toezichthouder van Sonja.
Alexander en ik zijn samen naar Deventer afgereisd. Eenmaal bij het stadhuis bleken Kees en Sonja er al om 08:15 uur te zijn. Ze hadden voor de gelegenheid nieuwe kleren aan en Sonja had een plastic bosje pioenrozen vast. Er scheen een stralende zon. Zij straalden ook.

De trouwceremonie duurde al met al 10 minuten. Sonja riep al “Ja!” nog voordat de ambtenaar klaar was met het stellen van dé grote vraag. De getuigen waren twee wildvreemde mensen die werkzaam zijn bij de gemeente Deventer. Ik was in de zaal aanwezig om een beetje semi-professioneel plaatjes te schieten. Alexander moest buiten wachten want hij was niet aangemeld als gast (wisten wij veel..). We zijn de discussie met de ambtenaar van de burgerlijke stand maar niet aangegaan.

Er was geen witte jurk, geen bruidstaart en geen rondvliegende duiven. Er was geen trouwauto en geen praatje van een goede vriend of een familielid en er werd niet geproost met champagne (dat was ook niet best geweest gezien het verleden van Kees). Ondanks het gebrek aan alles wat je met een bruiloft associeert was er één ding wel: liefde. Grote bergen liefde. Er was een kus, een glimlach en een handtekening (Sonja zette een kruisje). Alexander heeft ons na afloop op koffie en gebak getrakteerd. De liefde werd gevierd en bezegeld.

Een bruiloft is vaak onbetaalbaar. Bakken met geld kost het je.
Dit was ook onbetaalbaar, alleen dan op een andere manier.

Esther... voor al uw feesten en partijen.

Esther

Esther Vroegop

Esther Vroegop

Esther Vroegop werkt bij Reclassering Nederland. Ze is reclasseringswerker advies in de regio Oost. Voor een beetje humor, realiteitszin en loze breinpauzes schrijft ze blogs en artikelen. Met een vlotte pen geeft ze prachtige inkijkjes in de dagelijkse praktijk van het reclasseringswerk.

Geplaatst op 13 oktober 2020