Het effect van het veel te kleine scheurpak

Het was een vreselijk gezicht in de meest letterlijke zin van het woord. Hij had bloedkorsten aan de zijkanten van zijn mond en er zaten twee streepjes waar zijn ogen hadden moeten zitten. De jongen was in elkaar geslagen door meerdere mannen. De jongen beriep zich, op advies van zijn advocaat, op zijn zwijgrecht en hij kon alleen maar huilen. Hij was letterlijk gebroken. Ze hadden zijn gezicht gesloopt en zijn waardigheid uit hem geslagen. 

Meteen nadat ik de jongen had gesproken en hij weer terug naar zijn cel was gebracht, zou ik vader te spreken krijgen. De arrestantenzorg zou hem voor mij ophalen. Ik kon in het verhoorkamertje op hem blijven wachten. Toen de deur open ging, leek de tijd even stil te staan.

Een combinatie tussen Will Smith en Idris Elba

De verschijning die de kamer in werd gebracht kan ik het beste als volgt beschrijven: een combinatie tussen Will Smith en Idris Elba, met het haar en de tatoeages van Jason Mamoa in de film Justice League. En de torso van Hugh Jackman in de film Wolverine (ken je ze niet? Google even voor een beter beeld, zeker de moeite waard). Je denkt misschien, torso…? Ja. Torso! Een torso zo groot en gespierd dat hij zijn eigen postcode zou moeten krijgen. En we zijn er nog niet. Nee nee, het was een blote torso.

Ik herhaal: een. blote. torso. De beste man had een scheurpak aan die niet om zijn lijf paste en iedere keer als hij de geel-blauwe pyjama met moeite dicht had gesnoerd, sprong het dunne stripje klittenband die beide kanten aan elkaar had moeten houden open bij de kleinste beweging die hij maakte. Het was alsof men had geprobeerd King Kong in een wetsuit te proppen maar dan met een sluiting aan de voorkant!

Hoewel de aanblik van de man als enigszins prettig beschreven mag worden, bedacht ik mij ook dat hij hier heus niet zat omdat hij het quotum powerliften in de sportschool had overtreden. Dus, focus op de tenlastelegging Esther!

Ik vroeg de man of hij mij kon vertellen wat er was voorgevallen. Hij vertelde dat hij de mannen die zijn zoon zo vreselijk hadden toegetakeld om opheldering had gevraagd en dit zou tot een ‘handgemeen’ zijn gekomen. Ik heb niet geteld hoe vaak het scheurpak opensprong tijdens zijn verhaal, maar het was bar lastig mijn aandacht bij zijn verhaal te houden…

Vader komt op voor zoon

Ooooooooooo wacht, dacht ik. Dikke prima. Ik snap het helemaal. ‘Vader komt op voor zoon’, zou het krantenknipsel luidden. Een heldhaftige daad. De pesters van je kind op hun nummer zetten lijkt mij redelijk gerechtvaardigd. Ik heb de jongen immers net nog gezien. Ik kom zelf uit een groot gezin en ik beschrijf mijn vader ook regelmatig als een soort Godfather (nog een film die je moet kijken).

Mijn vader die altijd als een leeuw over mijn broer en zussen heeft gewaakt en die zich door niemand aan de kant liet zetten als het om zijn kinderen ging. Mijn vriendjes moesten eerst altijd even op gesprek bij mijn broer en zwagers (soms geheel onverwachts, de arme jongen…) voordat er volgende stappen werden gezet en alleen door het donker naar huis fietsen was bij in huize Vroegop niet toegestaan. Dus ja, een beetje voor elkaar opkomen en “family first” ken ik wel.

Dus het advies: schorsen die beste man. Met natuurlijk nog wat tekst en uitleg, maar dit was de conclusie.

Ze hadden zijn gezicht gesloopt en zijn waardigheid uit hem geslagen.

Slachtoffers

Twee uur later op kantoor. Mijn telefoon gaat. Ik heb de rechter-commissaris aan de lijn. Hij wilde het even hebben over mijn advies. Of ik wist hoe de slachtoffers er aan toe waren…? Uhmmm, nee. O gut ja, slachtoffers… niets over gevraagd.. Maar vertel, hebben de pesters hun verdiende loon gehad?, dacht ik. Nee. Het geweld dat vader had gebruik om de pesters ‘op hun nummer te zetten’ bleek buitenproportioneel. De vader van de jongen had bijna het leven uit de mannen geslagen. In zijn eentje, vijf tegen één, net zoals in de film Taken (1 tot en met 8 volgens mij) met Liam Neeson.

Eén van de slachtoffers die de vader te grazen had genomen had een bloempot op het hoofd gekregen. De andere was in de kofferbak van een auto gestopt. Eén van hen zal waarschijnlijk nooit meer kunnen lopen en weer een ander zal nooit meer kunnen zien…

Ik was even stil. Ik moest weer aan een film denken. Prisoners. Een film waarbij een vader wraak neemt… (Spoiler alert!!) op de verkeerde. Hugh Jackman speelt in die film voor eigen rechter en dat loopt vreselijk uit de hand. Dit was echter geen film. Dit is iemand die voor eigen rechter had gespeeld en hoewel hij misschien de ‘juiste’ mannen te pakken had, was dit ook behoorlijk uit de hand gelopen.

Focus

En ik? Ik was mijn focus verloren door in eerste instantie zijn verschijning, maar daar wist ik mij in het gesprek nog wel overheen te zetten. Ik had heus geen beschrijving gegeven van Hercules en zijn te kleine scheurpak in mijn rapport. Maar zijn verhaal, het opkomen voor zijn kind, sprak mij dusdanig aan dat ik mijn advies erop heb afgestemd.

Ik was al mijn professionaliteit verloren omdat ik mij verbonden voelde door dezelfde normen en waarden. Daardoor nam ik zijn verhaal aan als zoete koek. Ik was niet meer kritisch op alles waar ik kritisch op had moeten zijn als reclasseringswerker. 

Dit alles was in mijn eerste jaar als rapporteur. Ik heb er veel over geleerd. Eigen rechter spelen is niet de bedoeling. Nooit. En o ja, scheurpakken moeten er ook in maatje XXXL komen, want man man man….