Ould a shouks*

Als ik uit mijn raam kijk, zie ik rechts het enorm populaire buurtcafé Maxwell, de place to be voor creatieve en succesvolle mensen. Kijk ik naar links, dan zie ik de beruchte coffeeshop Los Angeles. De place to be voor heel wat gasten die te maken hebben (gehad) met de reclassering. Veel van hen ken ik nog van het groepsproject in Amsterdam. Regelmatig zie ik ze met hun heuptasjes, bontkraagjes, petjes en zenuwachtige loopjes naar hun jointjes toesnellen.

Laatst parkeerde ik mijn auto voor de Los Angeles. Twee jongens met een jointje in de mond stonden voor de deur. ‘Hé, meneer van de reclassering!’ Ik gaf beiden een hand. Een jongen wilde even kwijt dat hij het vervelend vond dat hij tijdens zijn laatste werkstraf twee keer voor een dichte deur had gestaan, omdat hij één minuut te laat was. ‘Dat is toch niet menselijk. Heb jij dat verzonnen of zo?’

Vóór ik daar een slim antwoord op kon geven, werd ik bijgestaan door de maat van de vragensteller. ‘Dat is toch goed Sahbi?! Wij zíjn ook nooit op tijd. En daardoor hebben we vaak problemen met anderen.’ Zijn vriend nam een diepe hijs en legde zijn arm op mijn schouder. ‘Meneer reclassering, ik ga je een tip geven. Leg die maar in je oren. De mensen van de reclassering zijn lief en luisteren goed. Zitten zij soms ook in een soort van traject? Ik vind het vervelend om te laat te zijn, toch had ik altijd smoesjes. Wij zijn ould a shouks*, haraimi**. We moeten geld maken. Snel en veel. Overdag dus moe. Ik heb mijn werkstraf afgemaakt, maar vraag niet hoe.’

Ik wist eerlijk gezegd niet wat ik moest zeggen. Dat hoefde ook niet, want hij had nóg een filosofisch einde in petto. ‘Mensen veranderen pas als ze dingen écht voelen.’ Op dat moment kwam er een zwarte golf aan en weg waren ze. Enigszins van de kaart liep ik naar huis. Zijn wij soms te aardig? Moeten wij zelf wat meer haraimi worden?

*Ould a shouks: kinderen van de markt
**Haraimi: mensen met listen