Blog
Adobestock 96508932

Taxi Bureau Buitenland

Zondagochtend zes uur. De wekker gaat. Geen snooze. Ik moet naar Schiphol. Niet om zelf weg te vliegen, maar om als taxichauffeur een cliënt van Bureau Buitenland op te pikken. Eindelijk weer analoge reclasseringsactie. Ik mis het. En dan ook nog op een zondag. Onder de douche neurie ik zachtjes de melodie van mijn favoriete psalm. Sommige dingen blijven.

Even later fiets ik alsof mijn leven ervan afhangt, druistig door een donker en mistig Amsterdam. Op weg naar werkstraflocatie de Lutmastraat in de Pijp. Daar staat een werkbus voor mij klaar in de garage. Mondkapjes en drie flesjes handgel liggen keurig op de bijrijdersstoel. De radio staat op FunX. Hard! Ik grinnik. Ze konden het niet laten. Ik krijg een appje van mijn collega Gisella. Ze is al op Schiphol. Het vliegtuig uit Paramaribo landt vroeger dan gepland. Onze passagier zal bij de gate worden opgevangen door de Marechaussee en naar Gisella worden gebracht. We wachten op je op het plein voor Schiphol Plaza. Ik start de motor en rij vijf minuten later de ring A10 op. Het is nog steeds mistig.

Op het plein voor Schiphol Plaza staan Gisella en Mevrouw R. te wachten. R. Is een kleine, ietwat jongensachtige vrouw. Ze rookt een sigaretje. Naast haar staat een kleine, plastic shopper van de DEEN. ‘Ik had geen koffers ingecheckt, dus ik hoefde niet bij de band te wachten.’ De kleine plastic shopper met wat spullen is dus alles wat ze bij zich heeft. Ik voel me even heel eenzaam. We lopen naar de garage. Vijf minuten later rijden we richting het oosten van het land.

Ruim een jaar geleden verdween R. plotseling uit de zorginstelling waar ze woonde. Een tijd lang was ze van de aardbodem verdwenen. Na een aantal maanden bleek dat ze in de gevangenis Santa Boma in Suriname zat. Een vrijwilliger van Bureau Buitenland in Suriname was in contact met haar gekomen en maakte zich zorgen. R. zou snel vrij komen. En dan? Op haar rekening stond nog € 1,73. Geen geld voor een vliegticket. En haar plan om bij iemand in Amsterdam te gaan wonen die haar was aangeraden door een medegevangene, maar waar ze zich onder geen beding mocht inschrijven, voelde bij meerdere mensen om meerdere redenen niet goed.

In het kader van het product nazorg van Bureau Buitenland ging Gisella aan de slag. Overleggen en afstemmen met de Nederlandse ambassade in Paramaribo, de Forensische Maatschappelijke Zorg (de reclassering in Suriname), de gemeente waar R. in Nederland ingeschreven stond, en de zorginstelling waar ze voor haar detentie woonde. Allemaal gericht op een zo’n veilig mogelijke landing in Nederland. Letterlijk en figuurlijk. Door stevige regie van Gisella namen alle partijen snel hun verantwoordelijkheid. Er werd een vliegticket geboekt, en R. kon weer terugkeren naar haar eigen kamertje in de zorginstelling. Haar begeleider zou er zelfs voor zorgen dat haar klerenkast, inclusief haar verzameling petten, weer op haar kamer zou staan. Er bleef nog een heel praktisch, maar niet onbelangrijk dingetje openstaan: R. op de vroege zondagochtend vanaf Schiphol naar haar kamer zien te krijgen. Alleen met de trein? Verstandig na bijna een jaar lang detentie? Wat als ze toch zou besluiten om vanaf Schiphol naar dat ene adres in Amsterdam te gaan? Gisella keek mij aan. ‘Zullen we een taxi voor haar bestellen?’ ‘Of taxibedrijf Bureau Buitenland oprichten?’ antwoordde ik. Gisella lachte.

Als er nu een ding is dat ik in de loop der jaren bij de reclassering wel geleerd heb, is dat voor veel cliënten van de reclassering ogenschijnlijke kleine dingetjes, grote negatieve gevolgen kunnen hebben. Het hoort erbij. Maar het blijft altijd even slikken als alle reclasseringsinspanningen in een keer als sneeuw voor de zon verdwijnen. Het even geen hebben van een paar euro om eten te kopen; een onverwachte avond met wat vrienden met veel drank en drugs: het kan in een keer het hele reclasseringstraject in rook doen laten opgaan en het leven van een cliënt negatief op zijn kop zetten. De kleine, grote dingen….. ze zijn zo belangrijk. En in het geval met R. was de beslissing dan ook snel gemaakt: We richten zeer tijdelijk een eigen taxibedrijfje op. We gaan R. letterlijk voor de deur van haar huis afzetten.

R. zit zichtbaar opgelucht op de achterbank. Ze praat dat het een lieve lust is. Althans, het eerste gedeelte van de reis. Over hoe ze erin is geluisd en in de bak is beland. En alle clichés passeren de revue. Van kakkerlakken in de cel, schreeuwende en corrupte bewakers tot aan vechtpartijen en gevangenisseks. Ik heb bewondering voor Gisella. Hoe ze naar haar luistert en de juiste vragen stelt. Vragen die passen in het moment en zorgen voor vertrouwen en rust bij R. Op de A12 ter hoogte van Driebergen valt R. in slaap en is het stil in de bus.

Een half uur later parkeren we de bus pal voor de deur van de woonvoorziening. De begeleider waar R. van hoopte dat ze er zou zijn, staat te wachten op de stoep. ‘Nou R. Dat was iets meer dan even een uurtje weg zijn.’ R. lacht en begint nog breder te lachen als ze hoort dat ze haar eigen kamertje weer heeft. Met haar eigen kast met haar eigen verzameling petten. En wij? Wij zijn klaar. We stappen de bus in en in al snel rijden we weer op de A12. Ik trap het gas wat dieper in. We willen op tijd terug zijn in Amsterdam. Ajax moet spelen en we willen allebei de wedstrijd zien. Ruim op tijd rijden we Amsterdam in. De mist is verdwenen en de zon schijnt.

Die middag wint Ajax met 13 – 0 van VVV.

Het was een goede zondag

Jochem

Jochum Wildeman

Hoofd Bureau Buitenland

Jochum Wildeman is Hoofd Bureau Buitenland bij Reclassering Nederland. Bureau Buitenland ondersteunt Nederlanders in buitenlandse detentie en neemt deel aan internationale (ontwikkel) projecten op het gebied van reclassering. Het werk van Bureau Buitenland staat bol van de bijzondere verhalen. Af en toe kan Jochum het niet laten een verhaal op te schrijven.

Geplaatst op 30 augustus 2021