Taakstraf in Ermelo: "Ze probeerden me weleens om te kopen"
Tjibbe (26) is een stoere blonde Fries. Jaren geleden hier ooit verzeild geraakt op de Veluwe en blijven hangen. Naast hem, in de kantine van FC Horst, zit Wim. De rolverdeling is duidelijk: Tjibbe is de klos, Wim is de baas. De koppen zijn zo geteld. Eén, twee. Meer mensen zijn er niet. "Wat heb jij gedaan?", grappen de twee. "Ja, dat is toch een van de eerste vragen die ze hier stellen", geeft Wim toe.
De kantine ziet eruit zoals een kantine eruit moet zien. Veel donkerbruine tafels met daaromheen stoelen, een bar met barkrukken, een biertap, uitzicht op het veld, een vitrine met fan-merchandise zoals handschoenen, plu’s en cd’s en om de hoek kan je de aardappels afgieten; de toiletten. Wanneer je je fantasie gebruikt, hoor je het gelach en het gejuich hier nog hangen. Ze hebben gewonnen.
En nu is het feest geweest. De vloer is vies. De toiletten goor. Wim legt uit wat de bedoeling is. "Dit pad vegen en dat pad. Onder de tafels. Dit hebben we - je ziet het - al gedaan. En dan hier om de hoek bij de toiletten. Tjibbe loopt jou achterna en dweilt."
Zwart-wit
Wim schenkt de koffie in en neemt de regels door. "Ik ben heel zwart-wit", maakt hij duidelijk. "Te laat is te laat. Geen smoesjes. Ik waarschuw maar twee keer. Ja, hallo, ik ben toch geen kleuterleidster! Bij een intake zeg ik: je kunt het hier geweldig naar je zin hebben. Maar dan moet je wel je best doen. Geen kantjes eraf lopen. 60 procent schoon bestaat niet. Schoon is schoon. Ja, wanneer de wc onder de bril nog steeds vies is, kan ik héél vervelend zijn.”
Tjibbe luistert. Hij, de taakstraffer, heeft het verhaal al eerder aangehoord. Zijn vingertopjes gaan door zijn shagbuil. Het is schrapen geblazen. "Ze hebben wel eens geprobeerd om mij om te kopen", snijdt Wim een ander puntje aan. "Kun je geen krabbeltje zetten, vroegen ze dan, dan krijg je van mij 2000 euro. Tggg. Ik ben niet te koop, was dan mijn antwoord."
Wat het werk betreft, is Wim duidelijk. "Alle handjes zijn hier meegenomen. Als ik geen taakstraffers heb, moet ik het van vrijwilligers hebben. Maar wie controleert het dan? Voor hetzelfde geld zijn de wedstrijden dan op zaterdag en kom je er op dat moment achter dat niet alle kleedkamers gedaan zijn. Want vrijwilligers vinden het al snel goed. En nu is het ook echt schoon, 100 procent."
"Ze hebben weleens geprobeerd me om te kopen", zegt Wim. Foto: Rob Voss
We moeten aan de bak. De lege bekertjes koffie laten we staan voor de volgende ronde. Wanneer mijn bezem en ik de toiletgang hebben gedaan, zegt Wim: "Heb jij het toilet ook geveegd? Nee, hè?! Ik zie tenminste geen lege wc-rolletjes, ik zie geen restjes toiletpapier." Ik terug.
En zo lopen Tjibbe en ik de kantine door, daarna gaan we naar buiten. De kleedkamers wachten. Tjibbe en zijn dweilwagen Deluxe, het karretje met de twee blauwe emmers, rollen achter mij aan. Ik hoor het vierwielertje bonken over de buitentegels, het water klotst. Ik maak de vloeren van de kleedkamers vrij, verzamel de ballen in een net en breng vergeten sokken, onderbroeken(!?), doucheschuim en voetbalschoenen naar de gevonden voorwerpen. En dan vegen. Kleedkamer in, kleedkamer uit. Het vastgekoekte toiletpapier in de douche bij nummer 9 hak ik met de zijkant van de bezem los. Bij kleedkamer 12, bij de oranje deur van RKC, de Rotte Knieën Club, treffen Tjibbe en ik elkaar. We hebben het even over de puinhoop die de sporters achter hebben gelaten. Ik schakel over op een heikel onderwerp.
"Ik hoop dat ik je mag interviewen", luidt mijn benauwde vraag. "Als jij namelijk ‘nee’ zegt, Tjibbe, heb ik niemand." Tjibbe lacht.
Alle handjes zijn hier meegenomen. Als ik geen taakstraffers heb, moet ik het van vrijwilligers hebben.
"Dan ga ik even mijn shag pakken", zegt hij. "Ik ben zo terug." Met een peuk in de mond en een verse buil zit Tjibbe er klaar voor. Hij doet zijn verhaal in wolkjes. "Ik was net één dag uit de gevangenis toen mijn maat aangehouden werd." Tjibbe zit naast hem, in de auto. Onder de passagiersstoel vindt de politie cocaïne. "Echt, ik wist van niks. En mijn maat ook niet, die had die auto weer van een ander geleend. Het was iets van 10 gram coke. Ik dacht: ik zeg deze keer he-le-maal niks, vorige keer toen ik ging praten ging het namelijk compleet mis. En voor die coke heb ik dus deze taakstraf."
Over die gevangenisstraf verklaart hij: "Ik reed dronken. Er was een politiefuik. Ik dacht dat ik er nog wel tussendoor kon. Dus niet. Naast het dronken rijden werd mij doodslag verweten. Inrijden op een paar politieagenten. Ja. Ik heb er de krant nog mee gehaald.... Mijn rijbewijs heb ik nog steeds niet terug." Hij zuigt eens aan zijn shaggie en pulkt een stukje tabak van zijn tong. "Ik kan je zeggen dat het een end wandelen is, naar deze plek."
"En of ik het als straf zie?", herhaalt hij mijn vraag. "Ik ben ’n kleine zelfstandige. Ik heb het wel eens berekend. Dit, dit kost mij ongeveer 5000 euro. Dus ja, je kan wel zeggen dat het een straf is. Echt wel."
"Dit is de laatste?", vraag ik, leunend op mijn bezem. Mijn hoofd knikt richting kleedkamers. "Van de heren wel. Aan de andere kant zitten de kleedkamers van de vrouwen." Vegend en dweilend maken we het rondje af. "Is het tijd voor koffie?", informeert Wim. Zelf heeft hij met zijn 61 jaar net kratjes lopen stapelen.
De tweedehands koffiekopjes staan al klaar. Wim is blij met zijn taakstraffers. "Je hebt iets gedaan wat niet mag. Daar krijg je straf voor. Maar laten we wel wezen: het zijn geen criminelen. Ze hebben gewoon iets fouts gedaan." En natuurlijk zitten er ook wel mannetjes bij. "Ik wil namelijk alleen maar mannen", klinkt het tussen neus en lippen door. Hij grijnst. "Ik had één vent die zei: stofzuigen? Dat doet mijn vrouw! Thuis doe ik dat nooit."
"Ach, dat hoeft ook niet", zei Wim heel coulant. "Als je ’t hier maar wel doet!"
In verband met de privacy zijn enkele namen gefingeerd.
'Kamps aan de taakstraf' is een achtdelige serie, waarvan dit het derde verhaal is. Het eerste verhaal, de intake, werd gevolgd door deel 2 waarbij Ronald Kamps aan de slag moest in werkplaats de Hulzen in Nijmegen.