Toen de coronatijd aanbrak, merkte Frans dat dat zijn cliënten niet in de koude kleren ging zitten. "Veel van mijn cliënten zijn zedendaders of mensen met psychische problemen. Wat moesten zij, nu dagbesteding en behandeling wegvielen? En hoe kon ik een oogje bij hen in het zeil houden, nu hen op kantoor uitnodigen niet langer een optie was?” Zijn ervaring als wandelcoach bood uitkomst. Hij wist dat jezelf openstellen terwijl je wandelt in veel gevallen beduidend makkelijker is dan op een kantoorkamertje van 3x3, en besloot dat met zijn cliënten ook te proberen.
Wat was er toch gebeurd op zijn vlucht naar Nederland?
Eén van de cliënten met wie hij het strand opgaat, is een intelligente man uit Syrië die sinds 4 jaar in Nederland woont. Frans: “Ik vermoedde dat er op zijn vlucht naar Nederland veel ergere dingen waren gebeurd dan hij ons vertelde. Er stond niets over in zijn dossier en als hij er al iets over vertelde dan was dat op zakelijke toon en met afstand. Maar tijdens de strandwandeling zei hij binnen tien minuten dat wandelen niet zijn hobby was, omdat ie tijdens zijn vlucht naar Nederland dagen lang non-stop gewandeld had. Ja, toen was het een kwestie van de juiste vragen stellen en toen kwam het hele verhaal eruit.”
Hij vertikte het een baan te zoeken, tot ons grote ongenoegen
De man vertelde veel meer, ook over zijn situatie hier in Nederland. Frans: “Hij vertikte het een baan te zoeken, tot ons grote ongenoegen. Maar tijdens de wandeling vertelde hij dat zijn moeder hulpbehoevend is, dat zij het huis niet uit kan en dat hij dus fulltime mantelzorger voor haar is. Wisten wij veel, dat had hij nooit verteld. Dat draagt dan wel bij aan waar je je bij je toezichtgesprekken op kunt focussen. Je begrijpt hem prompt veel beter.”
Geen tientallen kilometers
Frans bereidt zijn wandelingen net zo voor als hij gewoonlijk met zijn toezichtgesprekken op kantoor zou doen. “Maar je merkt dat het toch vaak anders loopt dan je bedacht had, vooral doordat mensen zich meer openstellen dan je van hen gewend bent. Het doet echt wat dat ze je niet hoeven aan te kijken, dat er stofjes vrijkomen in hun hoofd door de beweging, dat ze in de buitenlucht zijn. Het is mooi om te zien.”
Toch houdt Frans zich wel aan maximaal 55 minuten. “Net geen uur. Dat is een mentale grens. En deze mensen zijn wandelen helemaal niet gewend, hebben soms echt geen goede schoenen aan, krijgen pijnlijke voeten, gaan zweten. Dat wil ik allemaal niet; het moet niet voelen als corvée. Aan het eind van de wandeling moeten ze vragen wanneer we weer gaan wandelen, dat is het mooiste compliment.”
Veiligheid
Net als bij een regulier toezichtgesprek houdt Frans ook nu zijn eigen veiligheid voor ogen. "Ik zorg voor een opgeladen telefoon, ik meld bij de beveiliging van mijn kantoor dat ik op pad ga en opnieuw als ik klaar ben, ik informeer ook een collega voor- en achteraf, en ik zoek een passende plek waar meer mensen zijn, zoals het strand. En natuurlijk kies ik mijn cliënten er ook op uit. Als ik normaal gesproken niet in mijn eentje met een cliënt spreek, doe ik dat nu ook niet. Veiligheid gaat toch voorop."
Ook collega’s aan de wandel
Inmiddels zijn collega’s van Frans ook begonnen met al wandelend toezicht houden. “Ik heb een checklist gemaakt die ze kunnen hanteren als ze met een cliënt de hort op gaan. Dat je een flesje water meeneemt voor jou én je cliënt, en dat je er rekening mee houdt dat je niet naar de WC kunt want de horeca is dicht, dat soort dingen staan erop. En hoe je je eigen veiligheid waarborgt."
Straks wordt het best ingewikkeld om voldoende afstand te houden in de gespreksruimtes op kantoor. Frans: "Als je dan met bijvoorbeeld 20% van je cliënten buiten gaat wandelen, scheelt dat ruimte, werk je aan je conditie en krijg je een shotje vitamine D. Net als je cliënt. Win-win, toch?”
Vind jij het verhaal van Frans inspirerend en is je interesse gewekt? Kijk dan eens bij onze vacatures, wie weet zit er iets voor je bij!