Als ik verdrietig ben, dan kan ik huilen als een klein kind. Als ik blij ben, dan word ik druk, enthousiast en ga ik ratelen. Mijn wenkbrauwen verraden meestal mijn gemoedstoestand en mijn blikken houden mijn gevoel nooit lang geheim. Maar als ik naar jou kijk, zie ik niets....
In ons eerste gesprek vertelt hij dat hij een plan heeft
Als je boos, blij of verdrietig zegt te zijn, dan strookt dat niet met wat ik zie. Je lijkt geen woorden te kunnen geven aan wat je daadwerkelijk voelt, maar ook je gezicht geeft niets weg.
Mijn cliënt is nog geen twintig en chronisch suïcidaal. Hij vertelt in ons eerste gesprek dat hij een plan heeft. Een plan om een einde aan zijn leven te maken. Dit plan is doordacht, uitvoerbaar zonder dat mensen geconfronteerd worden met wat voor gruwelijkheden dan ook. En wat voor hem misschien wel het belangrijkst is? Het plan is af. Dat geeft hem rust. Dit plan is voor hem een escape die klaar ligt wanneer hij het gevecht met zijn depressie niet langer aan kan. Het leven is voor hem als boksen zonder handschoenen. Iedere klap die hij krijgt komt harder aan dan bij wie dan ook. Het leven blijft op hem inbeuken. Iedere dag moet hij weer de ring in. Voor zijn omgeving. De dood is voor hem een uitkomst maar zijn moeder wil daar niets van weten. Zij is als de trainer die langs de zijlijn schreeuwt dat hij zijn dekking hoog moet houden. Hij vecht vele rondes. Totdat hij knock-out gaat. Van de drank of van de drugs. Hij drinkt om niet te hoeven voelen. Dit maakt het boksen nog moeilijker.
Nu zit hij tegenover mij. Bleek, mager en leeg.
Hij komt bij de reclassering omdat hij zijn plan bijna had uitgevoerd. De eerste stappen had hij gezet. Hij wilde alleen nog een sigaret roken. Zijn aansteker deed het niet. Hij liep een boerderij in nadat hij twee uur lang zomaar een kant op was gefietst. Op zoek naar vuur. Voor die laatste sigaret. De bewoners belden 112 en de politie kwam.
Nu zit hij tegen over mij. Bleek, mager en leeg. Hij is afgevlakt en somber. Denk ik. Ik weet het niet. Ik kan het niet aan hem zien.
Dit is een maatwerkzaak, zoals we dat noemen. Een klein delict, maar grote zorgen. Zorg op maat. Of zorg zonder mate. Ik weet het even niet meer, ik kan wel janken.
En deze keer hoop ik dat hij dat niet aan mij kan zien.
Esther Vroegop
Esther Vroegop werkt bij Reclassering Nederland. Ze is reclasseringswerker advies in de regio Oost. Voor een beetje humor, realiteitszin en loze breinpauzes schrijft ze blogs en artikelen. Met een vlotte pen geeft ze prachtige inkijkjes in de dagelijkse praktijk van het reclasseringswerk.