Brief van een werkgestrafte: inspirerende dagen bij de reclassering

VOLGEN… POLITIE…Na een onbezonnen actie was hij zijn rijbewijs kwijt en miste hij het overlijden van zijn vader. De fikse boete die later volgde kon hij makkelijk betalen, maar dat deed hij niet en koos bewust voor een werkstraf. Daarna schreef hij ons een brief over zijn ‘inspirerende dagen bij de reclassering’. Die brief kun je hieronder lezen. Uit privacyoverwegingen zijn bepaalde herleidbare feiten uit de brief weggelaten.

Inspirerende dagen bij de Reclassering

Op wat voor menig ander een mooie voorjaarsdag  was, stond ik stil op de A2, wachtend op een kortstondige wegafsluiting. De vangrail was net gerepareerd en de wegwerkers wilden veilig hun werkplek verlaten, wat resulteerde in een tijdelijke verkeersstop. Terwijl ik vooraan in de rij stond, staarde ik met een glimlach naar de lege driebaansweg voor me. Ik waande me op Spa-Francorchamps, hoewel ik de legendarische Eau Rouge bocht node miste. Maar voor mijn neus strekte zich niets anders uit dan een heerlijk ‘Vol-Gas Recht Stuk’.

Toen het sein op groen sprong, schoot ik als een speer uit de startblokken en nam al snel een ruime voorsprong op mijn enige concurrent, de Zilverpijl Mercedes. In een moment van triomf liet ik nonchalant het gaspedaal los, waardoor de tragere Mercedes me kon passeren. Ik keek met een trotse glimlach uit het raam om te shinen dat ik de snelste was, maar ik kreeg geen vriendelijke lach terug. Mijn moment van euforie was van korte duur…

Mijn stemming sloeg verder om toen ik in grote rode letters de woorden “VOLGEN… POLITIE” zag. Ik realiseerde me dat ik het haasje was. Twee agenten, bijgestaan door twee aspirant-agenten, hielden me staande aan de kant van de weg. Mijn rijbewijs werd direct in beslag genomen en ik kreeg te horen dat ik geen meter meer mocht rijden totdat Justitie anders zou beslissen.

Wat de politie op dat moment niet wist, was dat mijn vader op dat moment stervende was en ik me in een emotionele achtbaan (ofwel: racebaan) bevond, vastbesloten om bij zijn laatste ademhaling aanwezig te zijn. Diezelfde nacht is mijn vader overleden, en hoewel ik die sprint op het rechte stuk had gewonnen, had ik De Finish, Zijn Finish gemist…

Ruim anderhalf jaar later ontving ik een schikkingsvoorstel van justitie. Mijn rijbewijs was alweer geruime tijd terug, mijn te snelle auto was niet meer in mijn bezit, en ondanks dat ik mijn vader mis, ging mijn leventje verder. Met een respectabele financiële boete zou ik schoon schip kunnen maken en zou de zaak worden afgesloten. Ik zou die avond met één druk op de online knop in de Rabo-app alles kunnen goedmaken…

Dit voelde voor mij niet juist. Natuurlijk zou de boete ook voor ons een flinke hap uit de portemonnee zijn, maar we zouden er geen boterham minder om hoeven eten. Daarom besloot ik anders. In een gesprek met de Officier van Justitie vroeg ik welke alternatieven er waren voor de boete. Een opsluiting in een penitentiaire inrichting was geen optie voor hen, maar een taakstraf behoorde wel tot de mogelijkheden. Zonder te twijfelen accepteerde ik deze uitdaging en meldde ik me op een maandagochtend  in het najaar om 08.00 uur bij de Reclassering.

08uur en 3 seconde. Er staat een jongen voor de deur en hij wordt niet meer binnengelaten. Een officiële waarschuwing, bij de volgende overtreding gaat zijn case terug naar justitie. Ik ben gewaarschuwd. Een week lang mag ik me iedere ochtend vóór 08:00 uur melden, de telefoon wordt iedere ochtend in beslag genomen om deze na 16:30 uur weer terug te krijgen. “Help, hoe red ik het een hele dag zonder telefoon”. Om mij heen verzamelen zich een man of dertig terwijl ik mijn gesmeerde boterhammen, fruit, healthy bars en fles water in de koelkast leg. In de koelkast tussen de energy drinks…

Met een busje begeven we ons richting een mega moestuin waar vrijwilligers zorg dragen voor de bevoorrading van de Voedselbank. Ik mag hier een week compost kruien, de ‘verhoogde bedden’ winterklaar maken, onkruid verwijderen, etc. En dat allemaal onder een laf zonnetje met 22 graden. Voor mij voelt dit nog niet als een straf.

“Zodra het vertrouwen gewonnen is ontstaan er geweldig mooie verhalen”

Iedere dag word ik gekoppeld aan een andere veroordeelde. Het duurt een paar uur voordat er echt contact komt maar zodra het vertrouwen gewonnen is ontstaan er geweldig mooie verhalen. De meesten hebben weinig potentieel in het leven, gaan allemaal voor het snelle geld en komen uit een onveilig situatie in hun jeugd. Maar ergens zijn het stuk voor stuk goede jongens die in de problemen zijn gekomen door gebrekkige impulscontrole, te makkelijke beïnvloeding, eergevoel, etc.

Als ik door deze mooie gesprekken 1 gedachte van 1 van deze jongens positief heb kunnen beïnvloeden dan is mijn taakstraf voor mij dubbel geslaagd, want alleen al de waardevolle inspiratie heeft voor mij al voor voldoening gezorgd.

Inzichten die ik aan dit avontuur heb overgehouden:

• Een dag(deel)zonder telefoon zorgt voor goede gesprekken, inspiratie en verbinding, leg je telefoon iedere week eens een halve dag in je bureaulade en ga het contact aan met je collega’s, je vrienden of je eigen gezin. Je zult jezelf verrijken.
• Ik heb niet gekozen voor de ‘makkelijke weg’ door de boete te betalen maar ik ben de confrontatie met mezelf aangegaan door de andere kant van de maatschappij te ervaren. Een kant die inspireert en inzichten geeft waardoor we met een hernieuwde blik naar ons eigen werk kunnen kijken.
• Tot slot: Mijn vader hield van tuinieren… ik heb zijn heengaan gemist door een stomme maar ook serieuze verkeersovertreding. De week op een waardevolle manier doorbrengen in de moestuin voelt voor mij alsof de cirkel rond is…

Pap, bedankt voor de wijze lessen.