"Wouter heeft geen geluk gehad in het leven. Zijn hele volwassen leven heeft hij al last van manische episodes, in zo’n hevige mate dat hij een reguliere baan niet aan kan. Terwijl hij eigenlijk een heel intelligente, sociale man is. Maar in zijn manie verandert hij in een manipulatief, egocentrisch en agressief persoon. Hij is veel mensen kwijtgeraakt en leeft een vrij eenzaam bestaan.
Gelukkig heeft Wouter wel een eigen koopappartement in Amsterdam. Nou ja, gelukkig voor hem dan. Al 15 jaar woont de familie Steker onder hem. De band met hen is lange tijd goed geweest en zij hebben de buien van Wouter altijd gedoogd. Tot een paar weken geleden. Toen heeft Wouter op een avond in een manische bui de deur van de buren vernield. De kinderen zijn zich rot geschrokken en hebben er nog nachtmerries van.
Of moeten ze wachten tot er iets ergs gaat gebeuren?
Nu willen de buren dat Wouter gaat verhuizen. Een psychiatrisch patiënt als hij hoort toch ook niet in zo’n huis en in zo’n buurt, vinden ze, die kan toch beter op een speciaal voor hem bestemde plek wonen? Of moeten ze wachten tot er echt iets ergs gaat gebeuren, zoals je dagelijks terug leest in de krant, situaties waar te laat is ingegrepen?
Maar Wouter heeft zijn eigen huis en wil hier niet weg. En ook zijn behandelaren van de GGZ denken dat het meest optimaal voor Wouter is als hij zijn autonomie behoudt en van daaruit geholpen wordt met het onder controle krijgen van zijn psychiatrische uitspattingen.
Wouter wil wel graag een gesprek met zijn buren. Hij wil, nu hij opgenomen is geweest en weer stabiel, zijn excuses aanbieden en het contact met hen herstellen. Ook de buren staan open voor zo’n gesprek, zij het wat sceptisch. De ZSM-officier besluit de zaak af te doen met een voorwaardelijk sepot, er op hopend dat zo’n bemiddelingsgesprek volstaat: genoegdoening geeft aan slachtoffers en risico-verlagend werkt voor cliënt.
Bibberend vertelt hij wat het incident met hem gedaan heeft
Ik word betrokken bij het herstelgesprek, net als de zeer betrokken wijkagent en de sociaal psychiatrisch verpleegkundige (SPV'er) van Wouter.
En daar zitten we dan, in een krappe kamer op het politiebureau in de buurt. Er heerst een wat gespannen sfeer. De buurman – zijn vrouw kon niet – kijkt Wouter het eerste half uur niet aan. Hij leest bibberend voor wat het incident met hem gedaan heeft. Hij slaapt slecht en kan zich moeilijk concentreren, hij voelt zich niet meer veilig in zijn eigen huis.
Wouter reageert met veel begrip. Hij biedt excuses aan en probeert uit te leggen wat er met hem gebeurt wanneer hij manisch is. Dan proberen we afspraken te maken. Want verhuizen, wat de familie Steker graag wil, dat gaat niet gebeuren. Hoe kunnen we de situatie toch iets beter voor hen maken, het gevoel van veiligheid weer wat vergroten?
Wouter geeft toestemming dat de buren rechtstreeks contact mogen hebben met de SPV'er als zij een manische episode zien aankomen. Zij hebben hier vanwege de nabijheid duidelijk zicht op en voelden zich vorige keer zo machteloos omdat er niets leek te gebeuren. De SPV'er en de wijkagent leggen daarnaast uit hoe zij handelen bij zo’n dreigende decompensatie. Informatie daarover geeft enige rust bij de heer Steker.
De buurman is blij met de afspraken die gemaakt zijn
Nog even wordt ingegaan op geluidsoverlast, iets wat Wouter ook veroorzaakt in zijn manische buien. Om te ondervangen dat hij een volgende keer weer keiharde muziek gaat draaien zal hij zijn boxen bij het grofvuil zetten. Wanneer hij weer die neiging voelt zal hij voortaan een koptelefoon gebruiken.
Hoe beide partijen uit het gesprek weggaan? De buurman heeft nog steeds zorgen. Maar hij is wel blij met de afspraken die zijn gemaakt en hoopt dat dit escalaties in de toekomst zal voorkomen. Wouter is opgelucht. Hij is blij dat hij excuses heeft kunnen maken en staat achter de gemaakte afspraken. Hij hoopt dat het vertrouwen bij de buren weer zal groeien.
En ik? Ik vond het een hele leuke en leerzame interventie. Mooi om dit zo vanuit de reclassering te kunnen doen, echt betekenisvol werk!