David is werkmeester en begeleidt werkgestraften in een Staatsbosbeheerproject in Almere. Een baan die hem op het lijf geschreven is, maar het mag op zijn minst verbazingwekkend genoemd worden dat hij die baan heeft. Nog geen twee jaar geleden was David namelijk zélf een werkgestrafte. “Ik ben van ver gekomen.”

Al als kleine jongen krijgt David het thuis zwaar te verduren. De dood van zijn zusje grijpt zijn ouders zo aan, dat ze hun heil zoeken in de drugs. David wordt dan weer verwaarloosd, dan weer getreiterd, dan weer geslagen. Op zijn 13e houdt hij het voor gezien en besluit zonder geld of kleren te vertrekken. De prostituees aan de Zeedijk in Amsterdam nemen hem een half jaartje onder hun hoede – “ze vonden me wel schattig geloof ik” - en daarna slaapt hij soms een tijdje bij bekenden, soms onder een brug. “Ik at uit de vuilnisbakken bij de McDonalds, want dat eten was vaak nog helemaal verpakt.”

Drugs gebruiken en dealen

Via een baantje bij een coffeeshop waarvoor hij softdrugs levert bij klanten, komt David zelf ook in het circuit terecht. “Ik gebruikte echt veel. Op mijn dieptepunt rookte ik coke en gebruikte ik een liter GHB per maand. En ik dealde heel fanatiek.” Met het geld dat hij verdient, besluit hij op zoek te gaan naar woonruimte. Hij leert een Surinaamse man kennen die werkt met moeilijk opvoedbare kinderen, en trekt bij hem in. David: “Die man heeft denk ik mijn leven gered. Ik betaalde hem huur, maar hij betaalde voor alle maaltijden. Aan de eettafel in zijn huis hebben we de mooiste gesprekken gehad, en langzaam maar zeker kreeg hij mij op het rechte pad.” David koopt een huis en krijgt een baan bij de Fyra treindienst. Hij ontmoet Sandra, zijn grote liefde, en het leven lijkt hem toe te lachen.

Oude trauma's uit het verleden speelden me nog altijd parten

Toch de mist in

Maar schijn bedriegt. David: “Fyra ging failliet, ik kwam thuis te zitten zonder werk, kon mijn hypotheek niet meer betalen en verloor mijn huis. Oude trauma’s uit het verleden speelden me nog altijd parten, ik bleek heftig ADHD te hebben en was bezig met de drugs te stoppen. Laten we zeggen dat mijn lontje niet bijster lang was.” En dat bleek in de zomer van 2018. David voer met zijn bootje in Almere, iemand vond dat hij te hard ging en gooide een emmer water in Davids boot. David ging verhaal halen, werd gebeten door de herdershond van de man en gaf die hond een tik. De man vloog hem aan, drukte zijn keel dicht en David sloeg hem van zich af. “Tachtig uur werkstraf kreeg ik. Zó onterecht vond ik dat.”

Via vrijwilligerswerk een vaste baan

Dat merkte ook werkmeester Ruud, bij wie David terecht kwam. “We hebben de nodige gesprekken gevoerd over zijn gebrek aan motivatie. Maar in de loop van de weken ging er een knop om, en aan het eind van zijn werkstraf vroeg hij zelf of hij mocht blijven, als vrijwilliger. We zagen wat voor jongen het was, hoe hij gegroeid was, en hebben hem die kans gegeven.”
En daar bleef het niet bij. Via de Participatiewet kon David solliciteren op de functie van werkmeester, en die kreeg hij. Ruud: “David is nu met zijn eerste jaarcontract bezig, maar ik ga me er hard voor maken dat hij blijft. De manier waarop hij met de werkgestraften omgaat, is mooi om te zien. Het gaat hem allemaal heel natuurlijk af.”

David zelf ziet zijn toekomst hoopvol tegemoet: “Ik heb een intensief traject doorlopen om met de trauma’s uit mijn jeugd om te leren gaan, en binnenkort begin ik met de vier jaar durende opleiding Sociaal Maatschappelijke Dienstverlening. Daarbij vind ik mijn baan geweldig: vijf jaar lang heb ik thuisgezeten, een uitkering gehad, me nutteloos gevoeld. Nu doe ik mooi werk, word ik gewaardeerd door collega’s en heb ik elke ochtend iets om mijn bed voor uit te komen. Soms komt er een werkgestrafte voorbij in wie ik iets van mijn oude ik herken, en dan probeer ik diegene op weg te helpen. ‘Er is geen schande in hulp vragen’, zeg ik dan. Als je vervolgens hoort dat zo iemand zich heeft gemeld bij de Waag (ambulante forensische geestelijke gezondheidszorg, red.), dan word ik daar blij van. Ja, ook al word je – zoals ik dat bij mezelf zie – geboren als crimineel, je kunt het gewoon schoppen tot werkmeester bij de reclassering. Het kan écht.”

David is niet de enige die bij ons werkt via de Particpatiewet. Ook Luc pakte zijn kans met beide handen aan, toen hij via de Participatiewet kon solliciteren op de ICT-afdeling van Reclassering Nederland.

Ben je geïnspireerd geraakt door Davids verhaal en zou jij ook wel als werkmeester bij ons aan de slag willen en zo je steentje bijdragen aan een veiliger samenleving? Check dan onze vacaturepagina, wie weet zit er iets voor je tussen!

Dit verhaal is onderdeel van het Jaarverslag 2020