Over thuiswerken, vergeten wachtwoorden en de goede moed erin houden

Fernando, jij werkt al best een tijdje bij de reclassering of niet?

“Zeker, in 2005 ben ik begonnen op de administratie in Alkmaar. Ook de receptie deden we erbij. Ik werkte ook een korte periode voor de Reclasseringsbalie op de rechtbank in Alkmaar, want daar konden we nauw samenwerken met politie en justitie. Voor wie de Reclasseringsbalie niet kent, wij deden daar toen een beetje wat het Planningsbureau nu doet: zaken verdelen en beoordelen op inhoud”

Wanneer kwam dan het moment dat je de overstap naar de Servicedesk maakte?

“Dat is ongeveer drie jaar geleden geweest. Ik was toe aan iets anders. Ik legde contact met de medewerkers van de Servicedesk om eens te onderzoeken wat dat werk inhield en ik had toen een jobcoach die mij hierin ondersteunde. Toen ging het balletje rollen.”

Dus je start vol frisse zin aan je nieuwe baan en nog geen jaar later kondigt zich een pandemie aan, lekker dan… was je daar klaar voor?

“Ik was wel ingewerkt, maar niet volledig. Ik kreeg heel veel over mij heen. Ook voor mijn collega’s die al veel langer op die functie zaten, was het wennen. Ook zij moesten enorm schakelen dus dat hadden we met elkaar gemeen. Vanaf maart 2020 werkten we allemaal in één klap thuis. Via Webex zochten we contact met elkaar om antwoord te krijgen op de vraag: hoe gaan we dit doen?!”

We werden overladen met telefoontjes

Goede vraag! Hoe deden jullie dat?

“We waren met weinig en er moest heel veel worden gedaan. We werden overladen met telefoontjes en in het begin was de thuiswerkplek nog niet goed ingericht. Gelukkig konden we vanaf het begin van de pandemie ook thuis op afstand meekijken met een medewerker. Je weet wel, dat wij even je computer overnemen. Toch moesten we creatief zijn, veel overleggen en elkaar er doorheen helpen. Het was heel hard werken!”

Je vertelde dat je de eerste maanden in een team hebt gewerkt, maar dat de pandemie ineens allemaal nieuwe regels en richtlijnen voor jullie opwierp. Hoe zag dat er uit?

“We zaten op het Landelijk kantoor op de vierde etage, in één ruimte. Wij zijn het eerste aanspreekpunt. Als je belt, krijg je één van ons aan de lijn. Wij als Servicedesk zaten daar met zeven man. Wij hielpen de beller ad hoc op weg of verbonden door. Nu zaten we thuis, kon je niet even makkelijk met elkaar overleggen en daarmee was het teamgevoel snel weg”

Wacht even! Met zeven man? Om landelijk iedereen te voorzien van nieuwe wachtwoorden en te helpen met verbindingsproblemen en Webex-errors?

“Yep. Voor alle drie de reclasseringsorganisaties zelfs! Ook de medewerkers van reclassering van de SVG verslavingszorg en het Leger des Heils werken in de Citrix omgeving. Dus je kan je voorstellen dat vanaf het moment dat corona zijn intrede deed, het hek van de dam was. De telefoon kon het niet aan. We konden het bijna niet bolwerken.”

Hoe was dat voor jou persoonlijk?

Ik moet je eerlijk zeggen, ik had geen moeite met het thuiswerken. Het begint met het accepteren van de situatie. Ik was blij dat ik mijn baan nog had. Sommige mensen hebben veel verloren door corona. Ik zie het positief. Dat thuiswerken is een luxeprobleem. We hebben de mogelijkheden, we mogen niet klagen. Geen reistijd en veel thuis zijn voor de kinderen. Tuurlijk, het was wennen. En na een jaar dacht ik wel van ‘jeetje’ wat duurt het lang, de frustratie en irritaties beginnen te komen. De coronavermoeidheid sloeg toe.”

Snap ik! Je zal dan wel moe worden van alle mensen die bellen met weer een geblokkeerd wachtwoord. Of iemand zoals ik, die in staat is om een complete werkmap van de hele regio te wissen en je dan in blinde paniek belt. Denk je dan nooit; Gut, daar heb je er weer één.

Haha! Nee hoor, ik haal daar juist voldoening uit. Want ik heb de rust om ze te woord te staan en ze te helpen. Daarmee is de paniek vaak snel verholpen. En na die paniek is er vaak ook weer veel dankbaarheid, dat is mooi. Ik zit daar om service te verlenen. Je doet het zo goed als je kan. Degene die belt, vindt het vaak al vervelend te moeten bellen. Ik kan helpen, dus ik neem daar graag de tijd voor. Maar door de drukte kan dat niet altijd. Dat is mijn enige frustratie.”

Ben je er bewust van hoe belangrijk jouw werk is? Ik realiseer mij, dat als jullie er niet zijn, ik het thuiswerken wel kan vergeten. Al is het alleen al standaard dat ik na mijn vakantie mijn wachtwoord ben vergeten.

“Ik ben mij er van bewust, maar ik weet niet of iedereen dit zo ziet. Sommige spreken het wel uit, dat wij belangrijk werk doen. Dat vind ik mooi, dat die dankbaarheid uitgesproken wordt.”

En nu, bijna 2,5 jaar in deze pandemie. Hoe houd je dit vol?

“Ik ben heel positief ingesteld. Proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan, dat is de tip. Je moet nu eenmaal thuiswerken. Het is wat het is. Ik kan gaan zitten mokken, maar wat heb je eraan?”

Ik blijf het goede waarderen. Dankbaar zijn voor wat ik heb en zoeken naar mogelijkheden

Wat fijn, dit zal aanstekelijk zijn voor je collega’s denk ik?

“We zijn als team heel erg hecht geweest. Toch raken we elkaar een beetje kwijt. Ik probeer het er wel in te houden, die positiviteit. Beeldbellen bijvoorbeeld, zoals wij nu doen. Elkaar even zien. Even lachen en babbelen. Nu, sinds de versoepelingen, proberen we wekelijks op kantoor te zijn als de situatie het toelaat. We stemmen dan af wie er naar kantoor gaat, zodat er niet te veel tegelijk aanwezig zijn, maar dan ben je er even uit en je ziet elkaar. Dit motiveert mij/ons weer.”

Is dan de conclusie dat er na twee en een half jaar wel wat vermoeidheid optreedt, maar dat jij met een positieve instelling een modus hebt gevonden om door te gaan?

“Zeker! De tweede lockdown was echt wel drama. Maar er komen betere tijden aan. En tot die tijd gaan we zo door. Ik blijf het goede waarderen. Dankbaar zijn voor wat ik heb en zoeken naar mogelijkheden.”

Dus ik hoef niet meer met een valse naam te bellen omdat ik bang ben dat jullie mij zat zijn omdat ik weer eens mijn wachtwoord geblokkeerd heb?

“Hahaha nee joh, blijf bellen. Wij blijven helpen.”